Racjonalna gospodarka składnikami wymaga od nas poznania podstawowych praw i zasad, jakie obowiązują w nawożeniu. Prawidłowe nawożenie uzależnione jest od znajomości zasobności gleby przynajmniej w składniki podstawowe.
W połowie XIX wieku powstało jedno z podstawowych praw ekologii klasycznej.
Z historii wynika, że autorem jest Carl Sprengel, a Justus von Liebig, któremu przypisuje się autorstwo tej zasady, sprawdził jedynie jej działanie i opublikował wyniki w 1814 roku. Beczka Liebiga jest to prawo minimum, mówiące o wpływie jednego czynnika, który jest w najmniejszej ilości, na rozwój organizmu, a nawet całej populacji.
Prawo minimum zakłada idealne warunki do wzrostu rośliny uprawnej, w których wszystkie czynniki znajdują się w zakresie optimum, oprócz jednego, który determinuje szybkość przyrostu plonu. Prawo jest uniwersalne, dotyczy różnych organizmów i ma zastosowanie ogólnoprzyrodnicze. Liebig swoje badania prowadził na populacji roślin, gdzie dowiódł, że niedobór jednego składnika pokarmowego prowadzi do ograniczenia wzrostu (woda wylewa się z beczki, jeżeli brakuje, choć jednego pierwiastka).
Interpretacja rolnicza tego prawa jest prosta, można sprowadzić ją do stałej kontroli składników pokarmowych w glebie, które uzupełniane muszą być poprzez nawożenie. Ilość pierwiastków w roztworze glebowym niezbędna do wzrostu roślin musi być optymalna i zrównoważona. Skutkiem nieodpowiedniej ilości jednego pierwiastka jest ograniczenie działania pozostałych składników, zwłaszcza azotu. Dlatego oprócz powszechnego stosowania nawozów NPK należy pamiętać o pozostałych składnikach, takich jak siarka, wapń, magnez czy mikroelementy. Plonotwórcza rola nawożenia jest uzależniona od współdziałania wszystkich składników pokarmowych.
Opracowanie: Agata Żmuda
Na podstawie:
Grzebisz W. 2009. Nawożenie roślin uprawnych. Nawozy i systemy nawożenia. cz. II, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne. Poznań. 2: 144-146.
Marcjanek M., Słodownik P., Ilieva-Makulec K. 2014. Owady (mrówki, chrząszcze, motyle) jako biowskaźniki. Studia Ecologiae et Bioethicae. 12(2014)2: 100-101.
Sadowska U. 2012. Ranga bioindykacji w ekotoksykologii wód. Studia Ecologiae et Bioethicae. 10(2012)2: 34-35.
Na stan zakwaszenia gleb, w dużym stopniu ma wpływ działalność człowieka. Powinniśmy wziąć za to zjawisko odpowiedzialność i przyczynić się do przywrócenia odpowiedniego pH gleb, z których korzystamy. Program rekultywacyjnego wapnowania gleb, ma za zadanie podnieść w krótkim odstępie czasu odczyn gleb, najbardziej narażonych na ograniczenie swoich funkcji, czyli gleb o odczynie niższym niż 4,8.
Rzadko zadajemy sobie to pytanie. A warto! Wiedza w pigułce tylko u nas. Tomek krótko opowiada o tym dlaczego większość gleb w Polsce ma kwaśny odczyn, i o tym jak nasza działalność wpływa na tą sytuację. Zapraszamy.
Czemu wapnowanie to podstawowy zabieg? Pomijanie jego to wielki błąd- najważniejsze fakty w 3min. opowiada Ania. Dlaczego wapnowanie to podstawa żyzności gleby, utrzymania wilgoci, przyswajania nawozów mineralnych, top 2 wielkości plonów? Nie pomiń tego odcinka!